Kan men dyscalculie behandelen?
Dyscalculie is geen ziekte. Je kan het niet krijgen zoals je een longontsteking oploopt. En je kan er dus ook niet van genezen. In die zin kan men niet spreken van behandeling of therapie. Begeleiding is het juiste woord. En deze begeleiding is niet alleen nodig, maar doet ook vaak wonderen in verband met de ontwikkeling en ontplooiing van het kind.
Dyscalculie gaat niet over. Je wordt er mee geboren. Het kan erfelijk zijn en er zijn aanwijzingen dat de verklaring zou te zoeken zijn in de werking van de hersenen zelf.
Dikwijls zijn er reeds bij de kleuter signalen die ons tot waakzaamheid manen. Als kinderen niet vlot tellen, problemen hebben met het snel overzien van kleine hoeveelheden, de namen van vormen niet onthouden of niet goed kunnen ordenen in tijd en ruimte is dit zeker ‘op te volgen’.
Bij een kleuter spreekt men echter nog niet over dyscalculie. Het leren rekenen begint immers pas vanaf het 1e leerjaar.
Vlot kunnen rekenen is heel belangrijk in alle aspecten van onze maatschappij: met geld omgaan, de pincode van je bankkaart onthouden, schatten of je tegen het einde van de maand nog zal toekomen, verhoudingen kennen, procenten berekenen, weten of je al teveel hebt of nog moet toevoegen, offertes maken, B.T.W. berekenen, juist genoeg behangpier kopen om de kamer te behangen …
Men moet deze kinderen dus zeker helpen maar men staat wel voor een ernstige en hardnekkige hinderpaal: dyscalculie is wel degelijk een leerstoornis. En daar heeft niemand schuld aan, niet de ouders, niet de leerkracht en zeker niet het kind.
Helpen kan:
- Door in het kind te blijven geloven en het aan te moedigen (stimuleren)
- Door het zaken op een andere manier te laten doen en door hulpmiddelen aan te reiken (compenseren)
- Door alle didactische middelen te gebruiken om het toch vooruit te helpen, en door hulp van specialisten in te roepen (remediëren)
- Door ons te beperken tot wat echt belangrijk is om vooruit te kunnen. Door niet altijd te focussen op het probleem maar ook de talenten van het kind te benadrukken (relateren, relativeren)
- Door soms toe te geven dat iets echt niet lukt en het dan ook niet meer of nog niet te eisen (dispenseren)
Men gebruikt het letterwoord REDICODIS om het geheel van redelijke aanpassingen of maatregelen aan te geven waarmee men het kind met dyscalculie kan helpen.